Η Άννα Παππά κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους. 

Σύντομο Βιογραφικό

Η Άννα Δ. Παππά γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1963. Προέρχεται από οικογένεια διακεκριμένων δασκάλων. Είναι αριστούχος απόφοιτος τόσο της Παιδαγωγικής Ακαδημίας, όσο και του Παιδαγωγικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Εξειδικεύτηκε στην «Οργάνωση και Διοίκηση Σχολικών Μονάδων» στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Από τα φοιτητικά της χρόνια ασχολήθηκε με τη λαογραφική έρευνα και δημοσίευσε σειρά άρθρων λαογραφικού, ηθογραφικού και παιδαγωγικού ενδιαφέροντος. Έκανε συνείδηση και πράξη τη «δια βίου μάθηση» και έλαβε αριθμό άλλων επιμορφώσεων σε θέματα παιδαγωγικά, πληροφορικής και διδακτικής. Μόνιμα εστιάζει το ενδιαφέρον της στο θεατρικό παιχνίδι, δραματοποίηση. Διετέλεσε επιμορφώτρια του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου Αθηνών σε θέματα που σχετίζονται με τις συμμετοχικές δημιουργικές δραστηριότητες στην Ευέλικτη Ζώνη. Την τελευταία δεκαετία συμμετέχει ως επιμορφώτρια σε σεμινάρια διδακτική και ανάπτυξης της συναισθηματικής νοημοσύνης, καθώς και για την εφαρμογή στην πράξη διαθεματικής και διαφοροποιημένης διδασκαλίας. Επί δύο και πλέον δεκαετίες διδάσκει όλα τα μαθήματα καθημερινά με ευέλικτο και διαθεματικό τρόπο. Τέλος, είναι παντρεμένη και έχει δύο γιους οι οποίοι δραστηριοποιούνται στο χώρο του βιβλίου και πιο συγκεκριμένα των εκδόσεων.

Πιστεύω της είναι ότι όλα τα παιδιά έχουν το δικαίωμα να μάθουν πως να μαθαίνουν και να αποκτούν δεξιότητες.

Τα ευτυχισμένα παιδικά χρόνια διαρκούν μια ολόκληρη ζωή!!

Επισκεφτείτε το Blog της: pappanna.wordpress.com

& και το υπέροχο "Ταξίδι στη διατροφοχώρα" 

https://gyristroulis.wordpress.com/

Βρείτε την στο facebook: Άννα Παππά

 & στις εκδόσεις Φυλάτος: https://fylatos.com/

Ενότητα 1η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Η δασκάλα που σας μιλάει, όταν ήταν νήπιο και ενώ θα έπρεπε να μιλάει και να χειρίζεται την ελληνική γλώσσα και τον κώδικά της, έλεγε μόνο αυτοσχέδιες λέξεις που δεν είχαν καμία σχέση με τη γλώσσα που μιλάει ένα παιδί της ηλικίας αυτής. Η έκφραση «σισίκι» που αφορούσε το καθετί που είχε σχέση με το σχολείο, ήταν η πιο χαρακτηριστική μου. Ουσιαστικά μίλησα στην Γ΄ τάξη του δημοτικού. Ο πατέρας μου που ήταν δάσκαλος και αφιέρωσε σειρά ετών στην προσπάθειά του να μιλήσω, δεν με πήγε σε ειδικό σχολείο. Αφιέρωσε όλη του την υπομονή, όλη του τη μεγαλοψυχία και όλη του την αγάπη και για αρκετά χρόνια προσπάθησε να σπάσει το σκληρό καβούκι της αφωνίας. Αυτό θυμάμαι… την αγάπη του πατέρα μου, την υπομονή του, την επιβράβευση και τα χάδια του που ακόμη τα έχω πάνω μου.

Και ως ενήλικη;Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Το ότι είχα το θάρρος, ενώ δεν μιλούσα καθόλου, να πω στη σχολική γιορτή της Α΄ τάξης το «Φεγγαράκι μου λαμπρό…», χωρίς ακόμη να κατανοώ τι έλεγα. Στην ενήλικη ζωή μου δε σταμάτησα να κάνω πάντα πράγματα μεγαλύτερα από τα μέτρα μου, μόνο τώρα που γνωρίζω γιατί τα κάνω.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Με τον σύζυγό μου, ο οποίος είχα την τύχη να είναι η συνέχεια του πατέρα μου. Με ενθαρρύνει, με συμπληρώνει, με διορθώνει και με βάζει δύσκολα.

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Οι ασπίδες είναι οι θεμελιώδεις αρχές που έχω πάρει από τους ανθρώπους που διαχειρίστηκαν τη «λευκότητά» μου, την αθωότητά μου και τη δίψα της παιδικής μου ψυχής να μάθει, να νιώσει, να καταλάβει, να αγαπήσει.

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Η ελληνική πραγματικότητα και η αναξιοκρατία.

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Ο ήλιος της πατρίδας μας και ένα χαμόγελο!
Ακόμη, ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η επόμενη μέρα. Μπορεί να έχεις ραντεβού με το πεπρωμένο σου…

Σε ποια εποχή συναντάμε την αληθινή Άννα όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Σε κάθε εποχή πρέπει να συμμετέχεις με το είναι σου!

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Για τον καθένα είναι κάτι διαφορετικό. Είναι μια φιλοσοφία που σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις. Για μένα αυτό είναι, η δημιουργικότητα και η αισιοδοξία γι’ αυτό και επέλεξα να γίνω δασκάλα. Με το να περιτριγυρίζομαι από παιδιά σε καθημερινή βάση με βοηθάει στο να παίρνω μεγάλες δόσεις από αυτές.

Ενότητα 2η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει  περισσότερο;

Ο γραπτός χωρίς δεύτερη σκέψη! Είναι εύκολο να δείξεις στον άλλον τι θέλεις να πεις με τη γλώσσα του σώματος, αλλά με τον γραπτό λόγο πρέπει να του περιγράψεις κάτι που νιώθεις μόνο με λέξεις. Ασύγκριτα πιο συναρπαστικό.

Ιδιαίτερα το παραμύθι. Το γράφει ενήλικας που δεν έχει ξεχάσει ότι είναι παιδί.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Σχεδόν σε όλους! Στα περισσότερα βιβλία κάποιος υποφέρει για να δείξει στους υπόλοιπους τη σημασία της ζωής, μια φιλοσοφία που δεν ενστερνίζομαι! Είμαι oπαδός του happy end, και τα βιβλία πρέπει να μας προσφέρουν κάτι διαφορετικό από την καθημερινότητά μας.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;          

Είναι ένας συνδυασμός και των δυο. Θα έλεγα ότι χρειάζεται  πειθαρχία για να βάλεις σε μια σειρά το χάος των σκέψεών  σου.

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Δεν νομίζω ότι παίζει ρόλο το μέσο. Οι καιροί περνάνε και ο άνθρωπος εξελίσσεται. Το ίδιο και ο τρόπος με τον οποίο αποτυπώνουμε μια ιστορία. Παλιά είχαμε το χαρτί και το μολύβι, πλέον είναι το πληκτρολόγιο και μια οθόνη. Σημασία έχει το αποτέλεσμα, το μέσο απλά θα αλλάζει. (Με τις τελευταίες εξελίξεις δεν θα χρειάζεται παρά μόνο να το σκέφτομαι και θα το βλέπω να γράφεται μόνο του μπροστά μου.)

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

Δεν έχω… Το να εστιάσω την προσοχή μου σε μια φράση είναι σαν να εστιάζω στο δέντρο και να χάνω το δάσος.

Ενότητα 3η:  Μια φράση ασυμπλήρωτη

 (Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως… δε θα σταματήσεις να ζεις να αγαπάς και να μαθαίνεις.

Υ.Γ. Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

“Οι συγγραφείς της ελευθερίας” (Freedom Writers), είναι ένα πολύ καλό βιβλίο και μια πολύ καλή ταινία που βασίζεται στη ζωή μιας καθηγήτριας που άλλαξε τη ζωή των μαθητών της….

Ο Αληθινός Δάσκαλος

Στο βιβλίο αυτό σκιαγραφείται, με πολύ απλό τρόπο, όλο το περίγραμμα των αξιών, που διέπουν την διεργασία της μάθησης. Με μεθοδικότητα επιχειρείται η διείσδυση στην ουσία της παιδείας και στην αρμονία, η οποία πρέπει να περιβάλλει την προσωπικότητα του δασκάλου και τη δυνατότητα να ακτινοβολεί τις αξίες από τις οποίες εμφορείται. Παρά, την φαινομενικά, θεωρητική επένδυση του βιβλίου στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα πρακτικό εγχειρίδιο βελτίωσης του κάθε δασκάλου. Κάθε δάσκαλος χρειάζεται βελτίωση, όχι γιατί δεν είναι αρκετά καλός, αλλά γιατί μπορεί να γίνει ακόμα πιο καλός. Μέσα στα δέκα κεφάλαια του βιβλίου περιγράφονται τα αντίστοιχα βήματα από τον δάσκαλο μέχρι τον αληθινό δάσκαλο.

Μαθαίνοντας πώς να Μαθαίνω

Όλοι οι μεγάλοι παιδαγωγοί των τελευταίων εκατόν πενήντα χρόνων, μίλησαν για σχολεία ανοιχτά, για μαθητές χαρούμενους και εργατικούς, για δασκάλους πρόσχαρους και μεταδοτικούς. Όλοι αυτοί οι παιδαγωγοί, αλλά και οι αρχαίοι φιλόσοφοι μας άφησαν μια παρακαταθήκη:

–Ότι η εκπαίδευση στηρίζεται στην κινητοποίηση βαθύτερων διαφερόντων, όπως είναι ο ενθουσιασμός, η αγάπη για μάθηση, η επιθυμία για ανακάλυψη.

–Ότι η προσωπικότητα του δασκάλου πρέπει να έχει ισχυρή συναισθηματική επένδυση.

Η σύγχρονη αντίληψη, εξακολουθεί να βασίζεται σ” όλα αυτά. Απλά σήμερα το μαθησιακό υλικό είναι ογκωδέστερο, με συνέπεια και οι απαιτήσεις της εκπαίδευσης να είναι ανάλογες. Είναι πλέον βεβαιωμένη η άποψη ότι η γνώση δεν προσφέρεται έτοιμη στον μαθητή, αλλά καταχτιέται σιγά- σιγά από τον ίδιο τον μαθητή. Το ευέλικτο σχολείο εξ ορισμού αλλά και στην πράξη, είναι το κατάλληλο περιβάλλον για την ψυχική, πνευματική και νοητική ανάπτυξη του μαθητή. Το σχολείο κύτταρο δημιουργίας, το σχολείο με κουλτούρα και στόχους, είναι ο σωστός τόπος που μπορεί να αναπτυχθεί και να δημιουργήσει ο ευέλικτος δάσκαλος και ο μαθητής της ευέλικτης δημιουργικής τάξης. Δεν μπορεί να υπάρξουν μεμονωμένες ώρες ευέλικτης διδασκαλίας, αλλά μόνο συνεχής ευέλικτη διδασκαλία, όλες τις ώρες, όλες τις ημέρες, όλα τα χρόνια. Η οργάνωση της ομάδας, της τάξης και του σχολείου αναλύεται διεξοδικά στο βιβλίο. Η νέα μορφή επικοινωνίας του δασκάλου με τους συναδέλφους, του δασκάλου με τους μαθητές του, αλλά και των μαθητών μεταξύ τους είναι ο αέρας που δημιουργεί την ευχάριστη αύρα της σχολικής αίθουσας. Η σωστή χρήση των εποπτικών μέσων περιγράφεται εκτενώς. Όλες οι πτυχές του σύγχρονου ευέλικτου σχολείου, από άποψη παιδοψυχολογική, παιδαγωγική και διδακτική, αναλύονται διεξοδικά. Στο τελευταίο μέρος του βιβλίου η θεωρία γίνεται πράξη και ο αναγνώστης βιώνει όλα τα προηγούμενα. Τώρα είναι έτοιμος να δημιουργήσει και αυτός το κατάλληλο περιβάλλον στην τάξη του και να διδάξει την ύλη των μαθημάτων με χίλιους τρόπους.

Συμμετοχή σε συλλογικά έργα

Η δημιουργία του ποδοσφαιριστή

Βιβλίο-εργαλείο για τις ακαδημίες, τους αθλητικούς συλλόγους, τους γονείς και τον ίδιο τον ποδοσφαιριστή. Περιλαμβάνει τις γνώσεις που πρέπει να έχει ένα ευρύ φάσμα ανθρώπων που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο.

Η κα Παππά συμμετείχε στο συλλογικό έργο "Η δημιουργία του ποδοσφαιριστή" με τα κεφάλαια: Η ιστορία του ποδοσφαίρου, παιδί, ποδόσφαιρο, σχολείο, ο παιδαγωγικός ρόλος του προπονητή.