Γνωρίστε τη Στέλλα Αρβανίτη

H Στέλλα Αρβανίτη κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους.

ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Στέλλα Αρβανίτη γεννήθηκε στον Άγιο Γεώργιο Λιχάδος Ευβοίας. Σπούδασε Ιταλική Γλώσσα και Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, κάνοντας ένα μέρος των σπουδών της στον Καναδά και στην Μπολόνια της Ιταλίας, ενώ παράλληλα αποφοίτησε από τη Σχολή Διπλωματούχων Ξεναγών του ΕΟΤ.
Από το δημοτικό έγραφε διηγήματα, ποιήματα, παραμύθια, στίχους, θεατρικά και σκετς. Στην Γ΄ Γυμνασίου πήρε έπαινο σε πανελλήνιο διαγωνισμό, στην ποίηση και την πεζογραφία ("Ο ΦΙΛΩΝ"). Τον Φεβρουάριο του 2012 το παραμύθι της "Το κυπαρίσσι που έγερνε" πήρε έπαινο από την πανελλήνια ένωση Λογοτεχνών και κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Χρυσαλλίδα. Το 2014 το παραμύθι "Η ιστορία ενός μικρού ονείρου" πήρε το Γ΄ Βραβείο σε διαγωνισμό παραμυθιού της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών. 
Το παραμύθι πάντα έπαιζε και εξακολουθεί να παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη δουλειά της καθώς το έχει εντάξει στις ξεναγήσεις των ελληνικών αλλά και ξένων σχολείων (ελληνικοί μύθοι, συμβολισμοί, θρύλοι και παραδόσεις). 
Τα τελευταία χρόνια έχει παρακολουθήσει σεμινάρια αφήγησης με Έλληνες και ξένους αφηγητές καθώς και σεμινάρια σεναρίου.
Από το 1996 εργάζεται ως διπλωματούχος ξεναγός σε αρχαιολογικούς χώρους και μουσεία και κατά καιρούς ως εκπαιδεύτρια στα ΚΕΚ.

Ενότητα 1η: Εκ των έσω.
Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;
Έχω παιδικές αναμνήσεις που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ. Μεγάλωσα στην επαρχία και αποκόμισα εμπειρίες για τις οποίες είμαι ευγνώμων. Κάτι που δεν θα ξεχάσω είναι όταν με τσίμπησε σφίγγα στη γλώσσα στο σπίτι της γιαγιάς μου. Αναφέροντας το περιστατικό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (facebook), κάποια φίλη μου πρότεινε να κάνω την "περιπέτειά" μου παραμύθι. Και την έκανα!... (χαμόγελα) Από τότε μου 'μεινε στη γλώσσα κάτι από το κεντρί της σφίγγας :-) Δεν θα ξεχάσω επίσης όταν έπεσα και χτύπησα με το ποδήλατο άσχημα στο γόνατο και έκανα την άρρωστη γιατί φοβόμουν το... ράψιμο. Δεν το έραψα φυσικά και ας έμεινε κάποιο μικρό σημάδι. Σας διηγήθηκα δύο αστείες στιγμές που όποτε τις σκέφτομαι με κάνουν και γελώ. 

Και ως ενήλικη; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον; 
Τα χρόνια στο χωριό μου, τον Άγιο Γεώργιο Λιχάδος Ευβοίας, τα ατελείωτα μπάνια το καλοκαίρι και κυρίως εκείνα με την αυγουστιάτικη πανσέληνο, οι βόλτες με τους φίλους και τα ξαδέλφια, το σπίτι της γιαγιάς με το κατώι στο διπλανό χωριό...
 

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;
Με τα αδέλφια μου, τους γονείς μου, τους φίλους μου, τα ανιψάκια μου. Ανάλογα με ποιους βρίσκομαι και ποιο γεγονός αφορά. Είναι ωραίο να μοιράζεσαι αναμνήσεις ή να σου θυμίζουν οι άλλοι κάτι που εσύ μπορεί να έχεις ξεχάσει. Και να λες: ''Θυμάσαι τότε που..."

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;
Μμμμ, εξαρτάται από τους πειρασμούς. Κάποιοι είναι ωραίοι (γέλια). Νομίζω πως κάθε άνθρωπος έχει διαφορετική ασπίδα γιατί αλλιώς θα 'μασταν όλοι πανομοιότυποι και θα μας πείραζαν τα ίδια ακριβώς πράγματα π.χ. Θέλει πάρα πολλή δουλειά για να είναι η ασπίδα σου από ατσάλι και όχι σαν...καθρέφτης όπως της μέδουσας και δεις το...''τέρας" σου... Σίγουρα πολλές φορές πληγωνόμαστε αλλά πάντοτε οφείλουμε να προχωράμε και όπως λένε στα παραμύθια: Πρέπει να λιώσουμε "σιδερένια" παπούτσια…

Τι σας προσγειώνει απότομα;
Το ψέμα, η κοροϊδία, η ανειλικρίνεια, η οικογενειοκρατία, η κολακεία, η ανηθικότητα και η αγένεια.

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.
Πολλοί λόγοι... Το χιούμορ, η ομορφιά της φύσης, μια καλή πράξη... ίσως.
 

Σε ποια εποχή συναντάμε την αληθινή Στέλλα, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή);
Σε ό,τι κάνω θέλω και προσπαθώ να είμαι αληθινή. Ακόμη και στα παραμύθια που γράφω... Το ίδιο φυσικά ισχύει και στη ζωή μου, προσωπική και επαγγελματική...

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;
Η οικογένεια, οι φίλοι, ο έρωτας.
 

Ενότητα 2η: H τέχνη της γραφής.
Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο; 
Πάντα είχα μια ιδιαίτερη αδυναμία στα παραμύθια και τους στίχους. (Έχω παραμύθια στο συρτάρι μου γραμμένα από το δημοτικό). Παρόλο που ασχολούμαι συστηματικά με το διήγημα, τα θεατρικά κείμενα, πρόσφατα και με το σενάριο, τα παραμύθια εξακολουθούν να παραμένουν η μεγάλη μου αγάπη.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε; 
Όταν ήμουν μικρή και διάβασα το ''Συννεφιάζει", του Μενέλαου Λουντέμη, έκλαψα πάρα πολύ με τον θάνατο του μικρού Σουκρή… Τότε, ναι, θα το άλλαζα. Όπως και στα λογοτεχνήματα της Πηνελόπης Δέλτα, θα παρέμβαινα στα σημεία όπου πνίγηκε “Ο μάγκας” και όταν πέθαναν τόσοι ήρωες “Στα μυστικά του βάλτου". Την ίδια επιθυμία είχα μόλις διάβασα πως σκότωσαν οι γερμανοί τον Πέτρο, στο βιβλίο "Ο μεγάλος περίπατο του Πέτρου" της Άλκης Ζέη... Τώρα βέβαια, δεν θα ήθελα να αλλάξω απολύτως τίποτε. Τότε όμως..

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα; 
Δεν γράφω με κανόνες. Δεν γράφω για θέματα που θα μου υποδείξουν. Γράφω μόνο για να εκφραστώ, να μοιραστώ σκέψεις και συναισθήματα. Γράφω από έμπνευση και μόνο όταν ονειρευτώ μια ιστορία.
 

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα; 
Έχω πάντα χαρτί και στυλό δίπλα στο κρεβάτι μου. Μπορεί να θελήσω να σημειώσω μια σκέψη ή ένα στιχάκι για να μην το ξεχάσω. Σπάνια διορθώνω τα κείμενά μου. Και δεν μου αρέσει να επεμβαίνουν άλλοι. Γενικά διορθώνω κάποια επανάληψη ή σημεία στίξης. Συνήθως τα κείμενα ρέουν. Δεν ασχολούμαι με γραμματοσειρές ή μολύβια κλπ. Με ενδιαφέρει να αφηγηθώ στο χαρτί την ιστορία μου. Να τη βγάλω από μέσα μου γιατί αλλιώς δεν ησυχάζω. Πολύ συχνά γράφω κατευθείαν στον υπολογιστή.
 

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.
Είναι τόσες οι φράσεις... Θα μοιραστώ μαζί σας ένα απόφθεγμα του Ρότζερ Μπέικον (γνωστός στη χώρα μας με το εξελληνισμένο όνομα Ρογήρος Βάκων, αγγλικής καταγωγής ιερωμένος-φιλόσοφος), με συντροφεύει από τα σχολικά μου χρόνια: ''Η γνώση είναι δύναμη"._
 

Ενότητα 3η: Μια φράση ασυμπλήρωτη
(Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)
Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως… άνθρωπος και φύση θα ξαναγίνουν φίλοι όπως παλιά και ο κόσμος θα γίνει πιο όμορφος.
 

Υ.Γ. Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;
Είμαι συνεπής στα κινηματογραφικά δρώμενα και έχω "ζηλέψει" αρκετές ταινίες από πλευράς σεναρίου και σκηνοθεσίας. Μία όμως, τα τελευταία χρόνια, ξεχώρισα και πρότεινα σε πολλούς φίλους: "Ο λαβύρινθος του Πάνα". Πολυεπίπεδη, υπέροχη και ως σύνολο (μουσική, ερμηνείες κλπ.) και σεναριακά. Μια ταινία που με συγκίνησε και με άγγιξε.

Ευχαριστώ από καρδιάς για τις ερωτήσεις σας. Εύχομαι στο περιοδικό BOOK TOUR, πάντα επιτυχίες!

Έκθεση εικόνων

To Κυπαρίσσι που έγερνε, 

κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Χρυσαλίδα.

(Το βιβλίο βραβεύτηκε ως παιδική νουβέλα 

στον 30ο Διαγωνισμό Λόγου και Τέχνης «Σικελιανά 2014»)

“Το Κυπαρίσσι που έγερνε" είναι ένα γλυκό παιδικό ανάγνωσμα, που πλημμυρίζει από άρωμα αλλοτινών χρόνων, καθώς αφηγείται μια ιστορία, που θα μπορούσε να προέρχεται από το χωριό του καθενός μας, σε μια ελληνική ύπαιθρο παραδοσιακή, ανέγγιχτη, αγνή. Γι αυτό μας είναι τόσο οικείο. Το μήνυμα του είναι αισιόδοξο, ειδικά μέσα στη φοβερή κρίση που περνάμε. Ένα μήνυμα αγάπης, ελπίδας και πίστης για μικρούς και μεγάλους.

 Ένα βίντεο για το παραμύθι: https://www.youtube.com/watch?v=Iq_OahBf7iU

"Η ιστορία ενός μικρού ονείρου, Καρίμ",  

 κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οσελότος

(Το παραμύθι απέσπασε το 

Γ ΒΡΑΒΕΙΟ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΕΝΩΣΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ 2014) 

Ο Καρίμ ήταν έξω από ένα χαμηλό χωμάτινο σπίτι κι έπαιζε μπάλα. Έκανε πολλή ζέστη και τα παιδάκια ήταν γυμνά από τη μέση και πάνω. Μόνο στο κεφαλάκι τους φορούσαν ένα άσπρο τουρμπάνι για να τα προστατεύει από τον ήλιο που έκαιγε. Οι μανάδες τους λίγο παραπέρα έπλεναν τα ρούχα δίπλα στο ρυάκι κι έριχναν και καμιά ματιά στα μικρότερα που έπαιζαν μέσα στις λάσπες.
Ξαφνικά όμως σηκώθηκε πολλή σκόνη, σαν ανεμοστρόβιλος. Ένα τζιπ σταμάτησε απότομα κοντά τους. Κατέβηκαν βιαστικά φωνάζοντας κάποιοι άνθρωποι με στολές. Οι γυναίκες φοβήθηκαν.
Τι χρώμα έχουν τα όνειρα των παιδιών; Τι ονειρεύονται όταν κλείνουν τα μάτια τους το βράδυ; Ονειρεύονται σε εποχές κρίσης; Εκείνα που ήρθαν από άλλες χώρες, κυνηγημένα από τον πόλεμο ή την πείνα έχουν κι αυτά το δικαίωμα να ονειρεύονται όπως τα παιδιά όλου του κόσμου.

Το τελευταίο εγχείρημα της συγγραφέως.

Ένα τρυφερό αναμνηστικό από μικρούς αναγνώστες της Στέλλας. 

Υποσημείωση: Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τη συγγραφέα που κατά τη διάρκεια της συνέντευξης μοιράστηκε μαζί μας τη χαρά της για την πρόσφατη βράβευσή της στον 30ο Διαγωνισμό Λόγου και Τέχνης «Σικελιανά 2014». O Διεθνής Πολιτιστικός Οργανισμός «Το Καφενείο των Ιδεών» σε συνεργασία με τον Όμιλο UNESCO Πειραιώς-Νήσων και τον Δήμο Σαλαμίνας, απένειμαν το Α βραβείο στην ανέκδοτη παιδικής της νουβέλα, "Το μυστικό της Μπρασκόγουρνας", την οποία δεν έχει ακόμη αποφασίσει που θα στεγάσει.

Της ευχόμαστε τα καλύτερα.